In de buitenwijken van Shanghai schuilt dit historische pareltje

door Maurice Kosterink

“In dit oude dorpje vang je een glimp op van het eeuwenoude China.”

De metro roept om dat we er zijn. Piepend komt ‘ie tot stilstand. Een golf van dringende mensen spuwt de wagons uit. Ik ben één van de sardientjes. Na wat geduw en getrek, sta ik veilig op het platform en stroom ik in een rivier van kakelende mensen mee naar de uitgang. Het is overduidelijk vakantie.

Mijn vrienden en ik volgen de borden naar het begin van onze bestemming. Qibao. Een oud waterstadje verscholen in de buitenwijken van Shanghai. Eenmaal aangekomen, worden we verwelkomd door een grote toren. Gekrulde daken, donkerrood geschilderd houtwerk en op elke verdieping een uitkijkpunt. Een plaatje dat rechtstreeks uit een oude kungfu-film komt.

ZELF NAAR China?

Bekijk alle 50 reizen naar China

We lopen verder het dorpje in. De zoete geur van karamel komt op ons af. Aan alle kanten van het straatje verkopen mensen zoetigheden. Het snoep is onweerstaanbaar, maar we zetten de pas erin om de drukte te vermijden.

De straat komt uit op een riviertje met kleine bootjes en een stenen brug. En wauw! Dít had ik niet verwacht.

Vanaf de brug zie ik aan de waterkant een serie witte huizen met donkerrode raamkozijnen, versierd met knalrode lampionnen. Onder de brug door varen antieke houten boten vanwaar meisjes gekleed in traditionele zijden jurken naar mij zwaaien. Ze passen perfect in deze setting. Ik zit echt in een kungfu-film.

Snel haal ik mijn fotocamera uit mijn tas en schiet ik een paar foto’s van de huizen met de dobberende bootjes op de voorgrond. Qibao is een enorm contrast met de glazen wolkenkrabbers in het centrum van Shanghai.

Het begint te regenen. “Gadver, ik ben tot op m’n onderbroek nat,” zeg ik geërgerd. We besluiten te schuilen in een boeddhistische tempel. Het complex is enorm! Er staan verschillende gebouwen.

Als eerste beklimmen we een gele pagode. De binnenkant is bezaaid met kleine gouden boeddhabeeldjes. De muren zijn er compleet mee bedekt. Daarna lopen we het hoofdgebouw in, waar we monniken alles zien klaarleggen voor het gebed. Een stoet aan mannen in gele en oranje gewaden komen zingend de ruimte in en gaan voor in het gebed. We blijven achterin de zaal staan en kijken naar de zingende mannen die knielen voor een groot beeld van Boeddha. Het gezang brengt ook ons in trance. We worden er stil van.

De hemel kleurt al net zo oranje als de gewaden van de monniken als we het tempelcomplex uitlopen. Zonder veel tegen elkaar te zeggen, schuifelen we terug naar de metro. Ik beeld mij in dat de straten zijn gevuld met prachtige prinsessen met zijden gewaden. Straten vol met kungfu-strijders die hun technieken aan elkaar laten zien. Het oude China is dichterbij dan je denkt.