Ingepakt naar de supermarkt tijdens de Maleisische lockdown
Als ik aan deze column begin, is het negen uur ’s ochtends. Ik kijk naar een strakblauwe lucht met een zonnetje. Er is niemand op straat. Sinds twee weken leven we via de regels van de ‘Movement Control Order’, ook wel de ‘Malaysia Lockdown’ genoemd. Vier weken lang! Ik zet m’n geld in op minimaal nog twee weken erbij. Maleisië is geïsoleerd om zo de verspreiding van het Covid-19 virus tegen te gaan.
Het is het onderwerp van de dag, week, maand. We praten nergens anders meer over en dat is aan de ene kant fijn. Zo blijf je op de hoogte van de ontwikkelingen, maar aan de andere kant is het ook deprimerend. Het is schrijnend om te zien wat dit virus met zoveel mensen doet en hoe het medisch personeel zich een slag in de rondte werkt om mensen te behandelen.
Zo'n lockdown, waarvan ik in eerste instantie dacht dat zoiets alleen mogelijk was in China, brengt toch ook een hoop nieuwe inzichten met zich mee. Mijn vriend Jeroen werkt vanuit huis en hoeft niet meer elke week naar Bangkok te vliegen. Hij zou nu ook niet ver komen, aangezien we maximaal tien kilometer van ons huis mogen zijn! Als wij daar ons niet aan houden, dan lopen we het risico op een dikke boete of celstraf. Dus we zitten nu al twee weken 24/7 op elkaars lip in een ruimte van honderd vierkante meter. Tot nu toe gaat dat eigenlijk best prima. Ik luister wel eens mee naar z’n calls en ik begrijp werkelijk geen woord van wat er wordt gezegd. Als ik dan de waterkoker aanzet, rent Jeroen met z’n laptop naar de slaapkamer, zodat de collega’s niet meteen denken dat het hele huis wordt verbouwd.
Ik krijg regelmatig de vraag of we niet liever in Nederland waren geweest in plaats van Maleisië. Natuurlijk, de gezondheidszorg is beter geregeld in Nederland. Mocht er iets gebeuren, dan ben je tenminste in een land waar je de taal goed beheerst. Maar ik voel me hier heel veilig. Buiten draag ik een mondkapje en in de supermarkt wordt m’n temperatuur gecontroleerd. Vorige week was mijn temperatuur 32 graden. Een foutje van de thermometer gok ik. Ik ga er maar vanuit dat dit de buitentemperatuur was.
Het is misschien niet waar je op zit te wachten. Ik ga ook veel liever naar buiten op zoek naar nieuwe eettentjes. En ik lig het liefst de hele dag bij het zwembad. Ik kan niet wachten om een vakantie te boeken naar een nieuw Aziatisch land. Wat een luxeproblemen, hè? Ik heb eigenlijk niets te klagen. Dat laat een maandje doorbrengen in je appartement je ook wel inzien.
Het leukste uitje van de week is de supermarkt. Bewapend mét mondkap en handgel! Het zweet breekt me uit wanneer een medewinkelier te dicht bij mij in de buurt komt. Of ligt dat misschien aan het feit dat ik al anderhalf uur door de winkel loop te sjokken op zoek naar eten met dat verdraaide mondkapje om? Niet ideaal, maar dan denk ik maar weer aan alle verplegers en dokters die de hele dag zo rondlopen en het een stuk zwaarder hebben.
Laten we met z’n allen doen wat er nu van ons gevraagd wordt: binnenblijven! Hopelijk kunnen we dan binnenkort onze reizen plannen en weer genieten van al het moois dat Azië ons biedt.
Over Lisa
Hoi! Ik ben lisa en Ik ben 25 jaar. In maart 2019 ben ik samen met mijn vriend Jeroen verhuisd naar Maleisië. Kuala Lumpur moesten we nog wel eerst even opzoeken in Google Maps, want waar lag dat ook alweer? Jeroen kreeg de kans om zijn baan voort te zetten in Azië en die kans hebben we met beide handen aangegrepen. Wij waren klaar voor een avontuur en zaten te springen om onze lang gespaarde uitzet mee te nemen naar de andere kant van de wereld. Mijn hobby’s zijn tennissen, boksen, bloggen én eten. Vooral met dat laatste ben ik druk bezig en ik probeer zo veel mogelijk tentjes in Kuala Lumpur en omstreken uit. Graag deel ik mijn verhalen en avonturen met jullie, omdat Jeroen er zo af en toe gek van wordt. We zijn natuurlijk maar met z’n tweetjes en hier in Azië maak je een hoop mee. Hij vindt dat ik soms wat kan overdrijven, maar ik noem het liever creatief.